نام کتاب: دیوان اشعار مسعود خلیلی

پدیدآورنده: مسعود خلیلی

ویراستار: ندا مستور

ناشر: انجمن شاعران و نویسندگان فرهنگ‌سرای بزرگ استاد عبدالواحد بهره

نوبت و سال چاپ: اول، 1402

دیوان اشعار مسعود خلیلی حاوی سروده‌هایی در قالب غزل و رباعی است. البته انواع دیگر شعر مانند مثنوی نیز در آن دیده می‌شود؛ اما چشم‌گیر نیست. این مجموعه فاقد گونه‌های شعر نو است و نشان می‌دهد که شاعر در شیوۀ کلاسیک خودش را راحت‌تر احساس کرده است. در پایین بیش‌تر غزل‌ها جای و تاریخ سرودن آن ذکر شده است. تاریخ سرودن به میلادی نوشته شده؛ حتی سروده‌هایی که در کابل هستی یافته است. این مجموعه که 524 برگ است، بیش‌تر شامل شعرهایی است که از سال 2019 تا 2023 سروده شده، با این بیان تمام اشعار شاعر را احتوا نمی‌کند؛ هرچند به دیوان اشعار مسمی شده است.

اشعار این مجموعه، از نظر محتوا مسایلی چون اجتماع، فرهنگ، عرفان، طبیعت و… را در بر گرفته است. به نظر می‌رسد شاعر نوعی گرایش تصوفی دارد و در جای‌جای اشعارش از اصطلاحات و ترکیبات این مسلک کار گرفته است. با زهد ریایی و سالوس‌منشی مانند دیگر شاعران پارسی، در تقابل قرار دارد. مولوی و حافظ را در چند جای اشعارش یاد، و گاه منصوروار هوای سر دار کرده است و گاه به عطار اقتدا ورزیده است.

شهد پارسی عنوان غزلی از این مجموعه است که تقدیم خوانندگان می‌گردد:

بوی خوشش کجا و شمیم سحر کجاست

نورش کجا و تابش شمس و قمر کجاست

پیری نموده خانۀ تن را خراب، حیف

آن چنگ و دست و بازو و تیر و کمر کجاست

شاهین شکسته شاخۀ امید مرغکان

صیاد با وقار سراپا نظر کجاست

شب گشته پهن بر گذر اشتران دشت

ای ساربان بگو که امید سحر کجاست

ساقی بیا و غم مخور از شام پرخطر

در راه عشق شام‌گه بی‌خطر کجاست

از من رسان به خواجۀ شیراز و مولوی

تا افکند به خرمن عشقم شرر کجاست

زهر فراق هستی من تلخ کرده است

آن شهد پارسی و لب پرشکر کجاست

اکتوبر 2020م.