استاد حیدری وجودی
غلام‌حیدر متخلص به حیدری وجودی فرزند مولانا شفیع‌الله در سال 1318خورشیدی در استان پنجشیر دیده به‌جهان گشود. ایشان تعیلمات ابتدایی را نزد پدر و آموزگاران آن‌روزگار، تا صنف (کلاس) ششم فراگرفت. حیدری وجودی بعد از خدمت سربازی از سال 1342خورشیدی به‌بعد کارمند کتابخانه‌ی‌ عامه‌ی کابل، در بخش جراید و مجلات آن ایفای وظیفه کرد که تا پایان عمرش در همان‌جا باقی ماند.
حیدری وجودی بعد از آن‌که از زداگاه‌اش، جهت ادامه‌ی تحصیل به کابل آمد، حدود هفده‌سال عمر بیش نداشت، اما به سبب تحولات عمیق روحی که در او به‌وجود آمده بود؛ نتوانست به دروس رسمی بپردازد. حیدری وجودی با وجودی‌که آدم تحصیل‌کرده و دانشگاهی نبود، اما از استعداد بلندِ علمی برخوردار بود. وی مطالعات گسترده، اعم از متون عرفانی و ادبی داشت. با کتاب‌ها و نویسندگان بزرگ ادبی آشنایی کامل داشت. علاوه برآن از طرز نویسندگی عالی برخوردار بود. در نقل مسایل نوعی امانت‌داری در نوشته‌هایش به وضوح دیده می‌شود؛ از جمله در اثر گران‌بهایش «از ورای حال و قال»، خلاصه‌ی «لب لباب مثنوی» اثر مولانا حسین واعظ کاشفی.
مرحوم حیدری وجودی، علاوه از شغل رسمی که در کتابخانه‌ی عامه‌ی کابل داشت، در نهادهای دیگر ادبی و فرهنگی فعالیت داشت. سیدجمال‌الدین موسوی در کتاب «تصوف در افغانستان معاصر» فعالیت‌های ادبی و فرهنگی وی را چنین نقل کرده¬است: «از جمله سمت‌های حیدری وجودی که گویای علایق عرفانی وی است می‌توان به معاونت کانون دوست‌داران مولانا، عضویت در مؤسسه‌ی بنیاد فرهنگ افغانستان، ریاست بنیاد غزالی، ریاست کانون فرهنگی سیمرغ و مشاور ارشد انجمن دوست‌داران بیدل در افغاستان (ادب) اشاره کرد.
سرانجام در سال1399خورشیدی به‌عمر 81 سالگی در اثر ابتلا به ‌ویروس کرونا جان را به‌ جانان سپرد و در گورستان شهدای صالحین کابل به‌ خاک سپرده شد.