با نشر این شماره از ماه‌نامه‌ی پارسی‌بان، یک‌سال از عمر این نامه می‌گذرد. ماه‌نامه‌ی پارسی‌بان تقریباً دو ماه پس از راه‌اندازی سایت و دیگر صفحات اجتماعی پارسی‌بان، انتشار یافت و تا کنون دوازده شماره‌ی آن در قالب نُه مجلد به دوستداران ادب و فرهنگ پارسی تقدیم شده است. نشر این ماه‌نامه در واقع بخش اصلی کارگروه پارسی‌بان را می‌سازد که هدف از آن ارائه‌ی نوشته‌هایی ماندگار در قالب ژانرهایی چون: مقاله، نقد کتاب و فیلم، معرفی کتاب و شخصیت‌های ادبی- فرهنگی پارسی، داستان کوتاه، طنز، نوشته‌هایی برای کودکان و مسایل ویژه‌ی ادبی و فرهنگی است که با همکاری گروه نویسندگان پارسی‌بان تهیه و ارائه می‌گردد.
گروه نویسندگان پارسی‌بان متشکل از هفتاد عضو از پانزده کشور است که تا کنون با پشتیبانی از اهداف این مجله از هیچ نوع همکاری دریغ نکرده‌اند. یکی از اهداف عمده‌ی این ماه‌نامه‌ ایجاد همکاری در بین پارسی‌زبانان جهان از کشورهای مختلف و اقوام گوناگون است. زبان پارسی اگرچه در گذر زمان برخی از محدوده‌های جغرافیایی بومی‌اش را در خاستگاه‌های خود از دست داده است؛ اما این زبان به دلیل دارابودن منابع ارزش‌مند اخلاقی-آموزشی و شعر شورآفرین خود، مورد توجه مردمانی از دیگر کشورها قرار گرفته و هم اکنون ادبیات تعلیمی، غنایی و عرفانی پارسی بیش‌تر از گذشته‌ها هواخواهانی را در گوشه و کنار جهان به خود معطوف کرده است.
زبان پارسی اگرچه هم اکنون چونان زبان رسمی در سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان کاربرد دارد؛ اما اگر نیک نگریسته شود، این زبان متعلق به جغرافیا و قوم خاصی نیست. زبان پارسی زبان مدنیت آریانایی است که اقوام مختلف منطقه را از گذشته‌های بسیار دور تا اکنون بر محور خود نیکو فراهم آورده، خجسته پرورانده و کم‌مانند فرهنگی را برای هم‌زیستی و به‌زیستی آنان ارائه کرده است. زبان پارسی با بهره‌گیری از آموزه‌های عرفان اسلامی- خراسانی و ویژگی‌های ذاتی که این زبان دارد، هم‌اکنون به عنوان یکی از زبان‌های باارزش دنیا شناخته می‌شود و آفریده‌های آفرینش‌گران پارسی، چونان مولانا و سعدی و فردوسی و ابن سینا و رازی و حافظ و سنایی و عمر خیام و عطار و نظامی و جامی و بهزاد و میرعلی و صدها تن دیگر چون این بزرگان، توجه بخش مهمی از پژوهندگان کشورهای گوناگون را به خود معطوف داشته است.
زبان پارسی اگرچه چونان زبان دوم دین اسلام شناخته می‌شود و حق هم همین است؛ اما این زبان به دلیل ظرفیت‌های ویژه‌اش می‌تواند چونان زبان هم‌دلی میان ادیان و مذاهب مختلف نقش ایفا کند و همه را به صلح و آرامش و سعادت در منطقه فرا خواند و ریشه‌های نزاع میان‌قومی و میان‌گروهی را دست کم در میان اقوام منطقه، با آموزه‌های ادبی- اخلاقی‌اش به دست باد نیستی دهد. از این رو محدودکردن زبان پارسی به کیش یا آیین یا گروهی خاص نه درست است و نه زیبنده‌ی این زبان فراگیر پربار، که سرشت آن بر بنیاد یک‌رنگی و یک‌دلی و هم‌یاری و محبت و دوستی برای همه گذاشته شده است.
پارسی‌بان به عنوان پاس‌دار این ارزش‌ها در تلاش است تا بر چنین حریمی نگاه‌بانی دهد و راه‌های یگانگی و هم‌دلی پارسی‌زبانان و پارسی‌دانان را، از اقوام و گروه‌ها و کیش‌ها و آیین‌های مختلف، جست‌وجو کند؛ این راه را به اندازه‌ی توان بپیماید؛ و تا رسیدن به مقصد دست از تلاش بر ندارد. باشد تا در این راستا به توفیقاتی نایل آید، یا دست کم در معرفی این فرهنگ پربار گران‌ارج، گامی به پیش نهد.