لوئیز گلیک (انگلیسی: Louise Glück؛ زادهی ۲۲ آوریل ۱۹۴۳ – درگذشتهی ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳)
شاعر، استاد اهل ایالات متحد امریکا و برندهی جایزهی نوبل ادبیات سال ۲۰۲۰ بود.
نگارنده: رامین رحیمی
از گلوک غالباً به عنوان یک شاعر زندگینامهای یاد میشود. کار او بهدلیل شدت عاطفی و اغلب با استفاده از اسطوره، تاریخ یا طبیعت برای مراقبه در تجارب شخصی و زندگی مدرن شناخته شدهاست. وی در شهر نیویورک به دنیا آمد و در لانگ آیلند بزرگ شد. وی در دوران دبیرستان از بیاشتهایی عصبی رنج برد و بعدها بر بیماری غلبه کرد. وی در کالج سارا لارنس و دانشگاه کلمبیا تحصیل کرد؛ اما مدرکی نگرفت. وی افزونبر نویسندگی، در چندین مؤسسهی شعر نیز تدریس کردهاست.
گلوک در کار خود بر روشنکردن جنبههای آسیب، میل و طبیعت متمرکز شدهاست. در کاوش این مضامین گسترده، شعر او بهدلیل ابراز صریح غم و انزوا شناخته شدهاست. محققان همچنین در ساخت او از شخصیتهای شاعرانه و رابطه در زندگینامه و اسطورهی کلاسیک در اشعار او تمرکز کردهاند.
وی همچنین برندهی جوایزی همچون ملکالشعرای مشاور کتابخانهی کنگره در امر شعر، کمکهزینه گوگنهایم و جایزه پولیتزر برای شعر شدهاست.
در سال ۱۹۶۸، گلوک نخستین مجموعهی شعر خود را به نام Firstborn منتشر کرد که مورد توجه مثبت منتقدان قرار گرفت. با این حال، او پس از سال ۱۹۷۱، هنگامی که آغاز به آموزش شعر در کالج گودارد در ورمونت کرد، یک مورد طولانی از انسداد را تجربه کرد که درمان شد. شعرهایی که وی در این مدت سرودهاست، در کتاب دوم او، خانهای در مارشلند (۱۹۷۵) گردآوری شدهاست که بسیاری از منتقدان آن را پیشرفت مهم وی قلمداد میکنند و از «کشف صدای متمایز» وی حکایت دارد. وی همچنین عضو انجمن فیلسوفان آمریکا است.
نمونهی شعر
میدانی که چه بودم؟
و چگونه زندگی می کردم؟
پس میدانی
که سرخوردگی چیست
زمستان میبایست که معنایی برای تو داشته باشد
انتظار نداشتم که جانِ سالم به در برم
زمین مرا سرکوفتهاست
انتظاری نداشتم
که دوباره برخاستم
جسمم زمینی نمناک را حس میکند
میخواست که باز پاسخی دهد
که به یاد میآورد
که پس از زمانی دراز
دوباره باز شود
خنکیِ اولِ بهار بود
به تأثری باز میانِ شما
به گریستنِ آری
که شادمانی خاتمه یافته
در بادِ خنکِ جهانِ نو
آدرس کوتاه : www.parsibaan.com/?p=968
