به مناسبت دوم حوت/اسفند، روز زبان مادری

2 حوت 1402
2 دقیقه
به مناسبت دوم حوت/اسفند، روز زبان مادری

چنان زده به تیشه‌یی،

درخت هویت مرا که خشک کرده‌است ریشه‌ی حقیقت مرا

منی که صاحب نشانی و نشانه بوده‌ام

منی که وارث زمینه و زمانه بوده‌ام

کنون به‌نام من که خشم و خون و دود جاری است

بخوان مرا به اسم کوچکم که انتحاری است

ای سرزمین هراسان من، ای باور سخت و آسان من

نام تو را کس به خاطر نداشت ، یادت بخیر، ای خراسان من!

چه شد سرود رودکی، کجاست شعر مولوی

چه شد شکوه شاه‌نامه و زبان پهلوی

نه حافظی کنار تو، نه سعدی‌یی مقابل‌ات

و مردمان احمقی همیشه بوده قاتل‌ات وطن

بدون نام تو برای من وطن نبود

و نام این وطن دروغ بود مال من نبود

(کاوه جبران)

 

***

 

زبان مادری

طعمی از قند و عسل دارد زبان مادری

مهر گفتار محل دارد زبان مادری

عشق و عرفان و معما و نویددوستی

روح پاک و بی‌خلل دارد زبان مادری

گویش نغز و شکرریزش بهارستانی‌ست

صدمعانی دربغل دارد زبان مادری

گوهر اندیشه بارد شاخ و برگ واژه‌اش

ریشه در باغ غزل دارد زبان مادری

این زبان نامی‌ام، سرتاج ملک آریاست

فهم و ادراک و مثل دارد زبان مادری

در خجند و کابل و شیراز بوی هم‌دلی‌ست

جلو در بام ملل دارد زبان مادری

(فایق غوری)

 

***

 

تا که مولانا است آهنگ زبان فارسی

شمس قد افراشت خواهد، سرفشان فارسی

از حدود چین و ماچین تا بخارا و ختن

روم و ری جغرافیای باستان فارسی

قندهار تو سمرقند است در رقص و سماع

بلخ، لاهور است در رنگین‌کمان فارسی

شهر نیشابور و غزنین‌اند بخشی از بهشت

می رسد تا عرش اعلا دودمان فارسی

دشت لیلی بوی ابراهیم ادهم می‌دهد

شهر شیخ مهنه، عشق‌آباد جان فارسی

بحر هند از موج‌ها، یک صبح‌دم بیدل شکفت

تا که لب تر کرد از شیرین‌بیان فارسی

تو برای فال حافظ می‌کشی خط‌‌ونشان؟

هفت‌خط «تاج‌محل» خط‌ونشان فارسی

رودکی، فردوسی و سعدی، سنایی و شهید:

یک‌قلم خورشید از یک‌کهکشان فارسی

××

کاشکی رخش از سمنگان شیهه.ی دیگر کشد

کاش سهرابی دگر زاید زنان فارسی

کابل و کشمیر و شیراز و خجند و چین و روم

کاشکی احیاء شود باز این جهان فارسی

(قنبرعلی تابش)

 

***

 

ای زبان فارسی! ‌ای دُرّ دریای دَری!

ای تو میراث نیاکان! ای زبان مادری!

در تو پیدا فَرِّ ما، فرهنگ ما، آیین ما

از تو برپا، رایتِ دانایی و دانش‌وری

کابل و تهران و تَبریز و بخارا و خُجند

جمله، ملک توست تا بلخ و نشابور و هَری

جاودان زی،‌ ای زبان دانش و فرزانگی!

تا به گیتی، نور بخشد آفتاب خاوری

فارسی را پاس می‌داریم، زیرا گفته‌اند:

قدر زر، زرگر شناسد، قدر گوهر گوهری

(دکتر حداد عادل)

آدرس کوتاه : www.parsibaan.com/?p=1763


مطالب مشابه