ره‌نورد زریاب

کرباس‌چۀ اول و کرباس‌چۀ دوم

وقتی آدمی حریر و پرنیان و دیبا در دست داشته باشد، حریرچه و پرنیان‌چه و دیباچه می‌تواند نوشت. ما که از این اجناس نفیسه نداشتیم، لابد، همین یک کرباس‌چه را نوشتیم.

تازه در این کرباس‌چه هم چیزی نداریم که بگوییم. تنها، از بهر خالی نبودن عریضه، می‌نگاریم که این خزعبلات را – به غیر از باب “اندر حدوث فتنه گاوی” – در سال‌های 1417 و 1418 هجری قمری، در شهور مختلفه، قلمی کردیم که همه، در همان سال‌ها، در جریدۀ شریفۀ “وفا”، در بلده پیشاور، با زیور چاپ آذین شدند. و البته، بعداً، بعضی از این‌ها، در جا‌های دیگر نیز به چاپ رسیدند.

“اندر حدوث فتنه گاوی” را چه زمانی نوشتیم؟ این دیگر به یادمان نیست؛ یعنی پاک فراموش‌مان شده است؛ اما به یقین که پس از ابواب دیگر بوده است.

و سر انجام، چون به دریوزه به جناب شیخ شیراز رفتیم که چیزی گیریم به قرض یا به امانت – از بهر تیمّن و تبُّرک این دفتر – شیخ مرحمت فرمودند و این سه بیت را، از دیباچۀ گلستان همیشه خوش‌شان، در کچکول نیاز ما انداختند و ما را، بیش‌تر از پیش، مدیون و مرهون خویش ساختند:

بماند سال‌ها این نظم و ترتیب

زما هر ذره خاک افتاده جایی

غرض نقشی است کز ما باز ماند

که هستی را نمی‌بینم بقایی

مگر صاحب‌دلی، روزی به رحمت

کند در کار درویشان دعایی

ممنون احسان شیخ شیراز

ره‌نورد زریاب

کرباس‌چۀ دوم

و ناچار این اضغاثِ احلام را – هم‌راه با کرباس‌چه‌ها و دیگر ضمایم آن – به شیخ عبداللطیف ناظمی – دامَت اِفاداتُه – اهداء کردیم تا باشد که دلش اندک شاد گردد؛ چون که از این شیخ محبت‌ها فراوان دیده‌ایم.

التّراب

ره‌نوردالزّریاب