«ما رفتیم و دل شما را شکستیم؛ همین»!

هفتادوسه‌سال از روزی که صادق هدایت، نویسنده‌ی بی‌بدیل، تصمیم گرفت دیگر زندگی نکند، می‌گذرد، او زاده‌ی ۲۸ دلو/ بهمن ۱۲۸۱ و درگذشته‌ی ۱۹ حمل/ فروردین ۱۳۳۰ است.

صادق هدایت یکی از پایه‌گذاران داستان‌نویسی مدرن در زبان پارسی است که با ایدیولوژی و اندیشه‌ی منحصر به‌خوداش چشم‌اندازی متفاوت به‌زندگی و جریان‌های سنتی حاکم بر جامعه داشت، او با هنر و قریحه‌ی خود بر پیکر استبداد و باورهای غالب جامعه، پیکان زده‌، جریان روشن‌فکری و دگراندیشی را بنیاد گذاشته‌است.

غالب اندیشه‌ی صادق هدایت مبارزه با جامعه‌ی است که به‌التهاب‌های تکراری عادت کرده‌اند، شاید همین وضع او را دل‌زد از زندگی کرده‌است و این گفته‌ی معروف‌اش در کتاب بوف کور حال دگرگون‌اش را که ۱۵سال پس از آن، تصمیم به‌خودکشی گرفت، نشان می‌دهد، «در زندگی زخم‌هایی است که مثل خوره در انزوا روح را آهسته می‌خورد و می‌تراشد. این دردها را نمی‌شود به‌کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش‌آمدهای نادر و عجیب بشمارند».

از صادق هدایت نزدیک به‌هفتاد اثر داستانی، برگردان‌شده و غیر داستانی باقی مانده‌است که مشهورترین آن «بوف کور»، «مرگ»، «زنده به گور» و «سگ ولگرد» است.