«برخاکیان جمال بهاران خجسته‌ است»
سیدابوطالب مظفری، سرایش‌گر برجسته‌ی ادبیات معاصر پارسی، زاده‌ی۲۰ فروردین ماه ۱۳۴۴ در شهرستان باغ‌چار ارزگان است، او در کشور ایران تحصیل کرده، و از سال ۱۳۵۷ نیز در آن کشور مهاجر شده‌است.
سیدابوطالب مظفری از چهره‌های سرشناس شعر و نقد ادبی در ادبیات معاصر پارسی و از پیش‌گامان جریان شعر مقاومت افغانستان است و دفترهای شعر «سوگ‌نامه‌ی بلخ»، «عقاب چگونه می‌میرد»، «شهریاری و شتربانی»، «تنباکوی تلخ وطنی» و چندین اثر پژوهشی و نقد را تا هنوز به چاپ رسانده‌است.
مایه‌ی اصلی سرایش‌های مظفری زندگی، سرنوشت تلخ مردمان میهن‌اش، آواره‌گی، باورهای دینی و نقد آن‌ها، تغزل، پای‌داری و در کل درون‌مایه‌ی آن‌ها درداندوه است.
مظفری از بنیان‌گذاران فصل‌نامه‌ی ادبی، هنری و فرهنگی «دُرّ دری» و «خط سوم» است که به صاحب‌امتیازی مرکز فرهنگی نویسندگان افغانستان در ایران و صاحب‌امتیازی مؤسسه‌ی فرهنگی «در دری» نشر می‌شد، او نیز سرپرست شورای علمی دانش‌نامه‌ی هزاره است که در سال ۱۴۰۲ به‌نشر رسیده‌است.
حلقه‌ی پردیس کابل در سال ۱۳۹۲ و سازمان هنری رسانه‌ای اوج در سال ۱۳۹۷ در برنامه‌هایی با حضور شخصیت‌های ادبی و فرهنگی ایران و افغانستان، کارنامه‌ای ادبی و رسانه‌ای سید ابوطالب مظفری را گرامی داشتند.
از سروده‌های سیدابوطالب مظفری
محبوبم
مپرس از وطن
وطن ما را موش‌ها جویده‌اند
خیالت را راحت کنم
چندتکه سنگ را درسطل حلبی بیندازی
تکان بدهی
حاصل‌اش می‌شود افغانستان.
دیگر از این درخت مقدس کاری ساخته نیست
موریانه‌ها خالیش کرده‌است