نویسنده: محمد کاظم کاظمی
شهریار و روز ملی شعر و ادب
در برنامهی پیش از ترکان پارسیگوی صحبت کردیم. یعنی آن دسته از اهالی شعر و ادب و دانش و تحقیق که در اصل ترکزبان بودهاند، ولی خدمات بزرگی به زبان فارسی کردهاند. توجه به این قضیه میتواند در برابر تعصباتی قرار بگیرد که در این مورد وجود دارد و کسانی به انگیزههای سیاسی، قصد دارند که میان این دو زبان و اهالی آن جدایی بیندازند.
یکی از این ترکان پارسیگوی، محمدحسین شهریار است، شاعر غزلسرای معروف اهل تبریز که حدود یکصد سال پیش به شعرسرایی شروع کرد و در دههی شصت قرن ۱۳۰۰، در زادگاهش درگذشت. شهریار شاعری دوزبانه است. هم به ترکی شعرهای بسیار دارد و هم به فارسی. در ترکی، منظومهی «حیدر بابا» از او، جزو نمونههای بینظیر شعر ترکی به حساب میآید و شهرت جهانی دارد. و در فارسی هم این شاعر صاحب غزلهایی شیرین است، از جمله غزلهایی که در افغانستان هم پرطرفدار بوده است
آمدی جانم به قربانت، ولی حالا چرا
بیوفا، حالا که من افتادهام از پا، چرا
و
علی ای همای رحمت، تو چه آیتی خدا را
که به ماسوا فکندی همه سایهی هما را
و اما نکتهی مهم دیگر در مورد محمدحسین شهریار، این است که روز ملی شعر و ادب فارسی در ایران، به شهریار اختصاص داده شده است، یعنی در واقع روز درگذشت این شاعر را که ۲۹ شهریور است، با عنوان روز ملی شعر و ادب فارسی شناختهاند.
کسانی که پیگیر این قضیه بودهاند و توانستهاند این روز را به نام شهریار ثبت کنند و در کشور ایران رسمیت ببخشند، به همین انگیزه این کار را کردهاند که میان مردمان ترکزبان و فارسیزبان ایران، نوعی همدلی ایجاد کنند، به این معنی که روز ملی شعر و ادب فارسی، به یک ترکتبار اختصاص مییابد، کسی که از خادمان زبان و ادب فارسی و ترکی است.
در این روز، در ایران مراسمهای ادبی و برنامههای رسانهای دربارهی شعر و ادب فارسی اتفاق میافتد و چه خوب است که در افغانستان نیز زمینهای برای نکوداشت شعر و ادب فارسی، به صورت اختصاص یک روز ملی وجود داشته باشد.
آدرس کوتاه : www.parsibaan.com/?p=1441
