امر‌روز دوازدهم میزان/ مهر، برابر است با زادروز امان پویامک، شاعر و نویسنده‌ی افغانستانی. پارسی‌بان با آرزوی به‌روزی و خرمی برای این شاعر، زادروز ایشان را خجسته می‌دارد.
…
آقای عشق!
هوای من زیر دمای صفر دِق کرده
لطفن! دستانِ دلم را در جیب‌های‌تان جا بدهید!
در دلشوره‌‌ی همه بادها دویدهام
تا یادِتان بی‌اندازم که:
خدا سرنوشتِ همه را کفِ دست نوشت
و من‌یکی را کفِ پاهایم…
با پوزش که صدایم درد میکند،
زبانِ مادری دلم لُکنت دارد
و در خالهای خاکستری خاطرهام
حدسِ شما بو گرفته است
آقا!
هیچ دلیل ندارد
تمام موزه‌ها و تندیس‌‌ها
در بی‌صدایی عتیقهی شان
نامِ ترا چُرت میزنند
خداتراشانِ پیش از ابراهیم
معنای ترا میتراشیده اند.
نگو: اصلن نه!
مگر شرمِ این‌همه انار که به‌جانِ درخت افتاده
رابطهی تو و گونه نیست؟
مگر این همه تو که در اکسیجن و هوا ریخته اند چی؟
بگیر دست و آستین بیاور
پرچالِ شانه‌هایم را دانه بپاش!
شمار بگیر!
چند تا سار از قفسهی سینه‌ام سرک می‌‌کشد
و چقدر پروانه از جمجمه‌ام می‌پرد
اِی آقا!
مرا نمک بزن!
من از گندیدن بیزارم
منی که پس از چند تاریخ خاک شدن و خشت شدن
هنوز معنای
الف مد،
دال
و میم می‌دهم.
امان پویامک
