سروش پارسی

زندگی‌نامه‌ی ابوعلی سینای بلخی

ابوعلی سینا شاعر، حکیم، فیلسوف، پزشک و دانشمند بزرگ پارسی در ماه صفر از سال 370 هجری قمری در شهر بخارا به‌دنیا آمد.

این حکیم بزرگ که بعدها مؤثرترین چهره در علم و فلسفه‌ی جهان اسلامی شد و القابی مانند شیخ الرئیس، حجة الحق و شرف الملک به او دادند، از آغاز کودکی استعداد و شایستگی عجیبی در فرا گرفتن علوم مختلف داشت.

پدرش عبدالله که از اهالی بلخ بود سخت در تعلیم و تربیت او می‌کوشید و خانه‌ی او محل ملاقات دانشمندان بود، ابن سینا تا ده ‌سالگی تمام قرآن و صرف و نحو را آموخت و آن‌گاه به فراگرفتن منطق و ریاضیات پرداخت. استاد وی در علم ریاضیات «ابو عبدالله ناتلی» بود.

ابن سینا طبیعیات و مابعدالطبیعه و علم طب را از ابو سهیل مسیحی فراگرفت و در شانزده سالگی در همه علوم زمان خود استاد بود؛ جز در مابعدالطبیعه؛ آن هم به صورتی که در متافیزیک ارسطو آمده بود و با آن‌که چهل بار تمام این کتاب را مطالعه کرده بود، نمی‌توانست آن را بفهمد؛ تا این‌که به شرح فارابی بر این کتاب دست یافت و توانست مسائل دشوار آن را درک کند.

هنگامی که ابن سینا به هجده سالگی رسید، دیگر احتیاج به خواندن و فراگیری هیچ علمی نداشت؛ چرا که همه علوم را فرا گرفته بود و تنها لازم بود تا فهم خود را از لحاظ عمق افزایش دهد تا آموخته‌های خود را بهتر درک کند.

در اواخر عمر خود یکبار به شاگرد مورد توجه خویش، جوزانی گفت که در تمام مدت عمر، چیزی بیش از آنچه که در هجده سالگی می دانسته، نیاموخته است.

مهارت ابن سینا در علم پزشکی و توانایی وی در معالجه‌ی حاکم آن زمان، موجب شد تا مورد محبت حاکم واقع شده و در دربار، موقعیت بسیار خوبی داشته باشد.