به مناسبت سالروز شهادت قهار عاصی، شاعر و آفرینشگر «دل ماست پارسی»
امروز برابر است با بیستونهمین سالروز شهادت شاعر شیواکلام پارسی، عبدالقهار عاصی، زادهی 1335ه.خ. در پنجشیر. عاصی آموزشهای نخستین را در زادگاهش فراگرفت و سپس همراه خانوادهاش به کابل رفت و شامل مکتب ابوریحان البیرونی گردید. پس از پایان دورهی دبیرستان، عاصی وارد دانشگاه کابل شد و از دانشکدهی کشاورزی (زراعت) مدرک کارشناسی دریافت کرد. او سفری به ایران داشت و دوباره به وطنش برگشت و سرانجام به تاریخ 6میزان 1373 در اثر شلیک راکت در کابل به شهادت رسید.
عاصی کار شاعری را بهگونهی جدی از روزگار دانشجویی در دانشگاه کابل آغاز کرد و در جمع دوستان و دانشجویان و اهالی شعر و ادب، شاعری محبوب شد. او از زمانی که با هنر شعر بهگونهی جدی برخورد کرد، تا زمان حیات، تقریباً همهساله یک اثر آفرید. عاصی اگرچه شاعری نوگرا بود؛ اما شهرتش را بیشتر با سرودن اشعار کلاسیک در قالب غزل بهدست آورد. سرودهی «گل نیست، ماه نیست، دل ماست پارسی» که از زیباترین اشعار اوست، بهزودی شهرت منطقهای پیدا کرد و مورد توجه آهنگسازان افغانستان و تاجیکستان قرار گرفت و در قالب آهنگهای میهنی و فرهنگی مورد پسند پارسیزبانان قرار گرفت.
اشعار عاصی بیشتر محتوای اجتماعی و سیاسی دارند، حتی غزلهای او نیز از این ویژگی برخوردارند. از لحاظ سبک و کاربرد رمز و نماد، اشعار عاصی را متأثر از واصف باختری میدانند. از جملهی آثار شعری عاصی میتوان از مجموعههای: «مقامهی گل سوری»، «لالایی برای ملیمه»، «دیوان عاشقانهی باغ»، «تنها ولی همیشه»، «غزل من و غم من»، «از جزیرهی خون» و «از آتش از بریشم» یاد کرد. مجموعههای اشعار عاصی پس از شهادتش مورد توجه پژوهشگران گسترهی ادب قرار گرفت و برخی از پژوهشگران آن را در قالب کتاب واحد بهنام دیوان اشعار قهار عاصی گردآوری و بهچاپ کردند.
آدرس کوتاه : www.parsibaan.com/?p=812
