نگارنده: بردیا معین
این روزها کوچیدن بزرگان ادبیات جهان چه‌قدر آدم را دل‌گیر می‌کند. آدم احساس می‌کند جهانِ واقع دارد تَهی و خالی از عاطفه می‌شود. شاید دلیل این همه خشم و خشونت در جهان همین باشد.
کنارِ دکه‌‌-ی روزنامه
با رویاهایم نشسته بودم
آن‌طرف…
زیر درخت گیلاس
کبوتری با بال‌های شکسته
رهایی را از خاطر برده بود
من این روزها سربه‌زیر‌تر از هر وقت هستم
که با پیاده‌رو به سمت تنهایی می‌رود
کنار دکه-ی روزنامه
فردا ساعت پنج بعد‌ازظهر شده است
کبوتر مرده بود
و من با اشک‌های سرخ درخت گیلاس گریه می‌کردم
پیاده رو رفته بود
من مانده بودم
تنهایی با من بود