گونه‌ی نوشته: دفتر سرایش
سرایش‌گر: ضیای رفعت
نام دفتر: پایانِ بی‌انتها
«پایانِ بی‌انتها» دفتر غزل‌های ضیای رفعت به‌دست انتشارات کابل-کتاب نشر شده‌است؛ این دفتر سرایش، حاوی فرجامین غزل‌های عاشقانه و احساسی وی می‌باشد.
ضیای رفعت از سرایش‌گران صاحب‌ سبک معاصر زبان پارسی‌است که در این اواخر به‌گونه‌ی جدی‌تر به‌سرایش غزل‌های عاشقانه می‌پردازد او با آفرینش زیبایی‌های زبانی، گزینش قافیه‌‌های جدید و تجربه‌های نو در تصویرپردازی توانسته‌است به‌سبک ویژه‌ی خوداش دست یابد، از این سرایش‌گر چندین دفتر سرایش دیگر نیز به‌نشر رسیده‌است.
یکی از سرایش‌های دفتر «پایانِ بی‌انتها»:

مرا چشم‌ات تواند غرق، موج تند دریا نه
مرا پیک لبت اندازد از پا، پیک ودکا نه
قدم بیرون بنه، باران اشک‌ام را تماشا کن
که شاید آسمان ابری بود ام‌روز، فردا نه
تبسم، حسن خوبان را دوچندان می‌کند بانو
بخند از خاطر خود دست‌کم، از خاطر ما نه
محبت می‌نهد تأثیر کم‌کم بر دل سخت‌ات
طلا را می‌کند آتش به‌تدریج آب، درجا نه
مرا بوسیدن‌ات پیش خدا در کعبه دارد کیف
نگو دیگر که خواهش می‌کنم رفعت در این‌جا نه
اگر چه باور حوران نمی‌آید، ولی سوگند
به‌دوزخ با تو خوش‌حالم به‌جنت بی‌تو اما نه
به‌تعبیری دگر -با عذرخواهی از بهشتی‌ها-
به‌جنت با کمال میل خواهم رفت، تنها نه
به‌دست‌ام برگه‌ی مهر و ندارم راه در قلبی
گذرنامه برایم عشق صادر کرد، ویزا نه