ششم مهر/میزان، مصادف با سی‌مین سال جان باختن عبدالقهار عاصی شاعر نوگرا و مطرح افغانستان است. او در ششم میزان سال ۱۳۷۳ بر اثر اصابت یک راکت در نزدیکی خانه‌اش در کابل جان باخت. عاصی در ۲۳ فروردین/حمل ۱۳۳۵ خورشیدی در روستای ملیمه پنجشیر به دنیا آمد.

او برای ادامه تحصیل به کابل آمد و در این شهر مسکن گزین شد. عاصی در سال‌های بحرانی افغانستان به شاعر مطرح و نوگرا مبدل شد و هواخواهان زیادی پیدا کرد. صدای دریا و شعر عاصی هنوز در میان شعر و موسقی دوستان جایگاه والا دارند. عاصی شاعری دردمند و وطن‌دوست بود که این علاقمندی در مجموعه‌های شعرش به وضوح مطرح شده اند. پس از پیروزی مجاهدین عاصی از این رویداد به گرمی استقبال کرد ولی به محض آغاز جنگ‌های کابل میان تنظیم‌های جهادی به شدت در موضع انتقادی قرار گرفت.

عاصی در سال‌های آغاز پیروزی مجاهدین به ایران رفت ولی در سال ۱۳۷۳ دوباره به کشور زخم‌خورده‌اش برگشت. «مقامه گل سوری»، «لالایی برای ملیمه»، «دیوان عاشقانه باغ»، «غزل من و غم من»، «تنها ولی همیشه»، «از جزیره خون» و «از آتش از بریشم»، شش مجموعه شعر عاصی است و «آغاز یک پایان» خاطرات او از جریان سقوط کابل به دست مجاهدین و جنگ‌های آن دوره نوشته‌ است. از او شعرهایی چاپ نشده نیز برجای مانده‌ است که یکی از آن میان، سفرنامه او به ایران است.