به‌نام ایزد یکتا و درود بر دوست‌داران ادب و فرهنگ!
گروه پارسی‌بان با افتخار اعلام می‌کند، این‌که: نخستین شماره‌ی ماه‌نامه‌ی پارسی‌بان در امردادماه (اسد) سال 1402 چونان نسیم صبا انتشار می‌یابد و در جای خود باغ همیشه‌بهار پارسی را معطر و مشام جان زنده‌دلان را عطرآگین می‌سازد. تنها این نیست؛ هم‌زمان با نشر نخستین شماره‌ی این ماه‌نامه، پایگاه اینترنتی پارسی‌بان نیز به‌کار آغاز می‌کند. این دو کار بزرگ پاداش تلاش‌هایی است که عاشقانه برای پاس‌داشت از زبان اهورایی پارسی در ادامه‌ی آن‌چه تا کنون انجام شده، به فرجام نیک رسیده است. زبانی که تعلق تباری و جغرافیایی ندارد و از خودی تا بیگانه و از شرق تا غرب عاشقان و دل‌باختگان خود را دارد. پارسی همان است که رودکی و فردوسی و سنایی و عطار و خیام و انصاری و بوعلی و مولانا و سعدی و حافظ و جامی و بیدل و اقبال و صدها و هزاران تن دیگر چون این بزرگان را بازآفرینی کرده و خرد و دانایی و آدمیت و عرفان و اندیشه را و هرچه از خوبی‌ها بوده به ارمغان آورده است. این زبان شایسته‌ی نکوداشت است؛ چون ارمغانش نیکوست. چون بنی‌آدم را از هرجا و از هر رنگی که باشد درخور تکریم می‌داند. چون با خشونت سروکاری ندارد و نویددهنده‌ی محبت و دوستی و یگانگی و یک‌رنگی است. پارسی این است و پارسی‌بان پاس‌دار چنین ارزش‌هایی است.
پارسی‌بان که در یک برهه‌ی حسّاس از تاریخ سرزمین خورشید، سربرآورده، بر آن است تا رسالت خود را چنان‌که باید به فرجام رساند و مسیحانفسی افرازد؛ از ارزش‌ها جانانه پاس‌داری کند و با ضد ارزش‌ها بخردانه بستیزد. و این زمان از جهتی ضرورت ادای این پیغام‌بری را بیش‌تر از پیش برجسته می‌دارد: که ابرهای سیاه خاستگاه این زبان شفاف را مکدّر ساخته، که از ستم جهالت کام این زبان شیرین، تلخ گردیده، که فرهنگ دیرین به تاراج و یغمای نوپدیدآمدگان برابر شده، که تمدن کهن مغضوب توحش قرن قرار گرفته، که آدمیت در اسارت احشام درآمده، که اهریمن اهورایی می‌کند، که فرزندان شعر پارسی باید شعر بنی آدم را دوباره به اعضای واحد پیوند زنند، که درفش کاویانی رهنمون خوبی‌ها گردد.
تولد ماه‌نامه‌ی پارسی‌بان برای پارسی‌زبانان و پارسی‌دوستان و پارسی‌اندیشان خجسته باد!